Carthago in Flammis

 Emilio Salgari

ANTHROPOPHAGUS DEUS                                            4

IN HEMIOLIA                                                                    14

EXPLORATOR CONCILII CENTUM ET QUATTUOR    24

NOCTURNA EXPEDITIO                                                  33

OPHIR                                                                                42

INSIDIAE SPECULATORIS                                               53

HORRIBILE CERTAMEN                                                 62

MIRACULUM SERVATUM                                              73

A FRUSTARUM ICTIBUS                                                 82

VERSUS UTICAM                                                             95

ADITUS NAVIS                                                                 105

VERSUS UTICAM                                                             116

DE RAPINA OPHIRIS                                                        127

TEMPESTAS                                                                      136

ADITUS NAVIS                                                                 144

AUXILIUM INOPINATUM                                               154

EXPEDITIO NOCTURNA                                                 164

DEFENSIO TURRIS                                                           176

FUGA MIRACULOSA                                                       187

REDITUS AD CARTHAGINEM                                        199

PHEGOR ET FULVIA                                                        209

ROMA AFRICAM PETENS                                               219

TEMPLUM TANITIS                                                         229

VENATIO SACERDOTUM                                                243

PUGNA GRAVIS                                                               260

REDITUS AD CARTHAGINEM                                        271

CONFLICTATIO                                                                280

OBSIDIO CARTHAGINIS                                                 289

CLADES URBIS                                                                299

ANTHROPOPHAGUS DEUS

“Ad mortem Romanam,” clamitabant. “Viscera eius super pectus Molochis ardeant. Ille nos agnoscat, gratiam referat, vires novas largiatur. Ad mortem, ad mortem! Hostium victimas Moloch reposcit.”

Clamor ingens, ex pectoribus triginta aut quadraginta milium hominum prorumpens, per aliquod spatium temporis vociferationem singularem obruerat, velut mugitus vastae molis aestuantis muros ipsa concutiens.

“Ad mortem,” replicabant, “una cum liberis nostris!”

Iam nox ceciderat; super Carthaginem tamen, opulentissimam Phoenicum coloniam, quae fortiter ac saeve contra Romanam potentiam de imperio orbis dimicabat, luminarium micantium milia fulgebant. Per viam Chamonis immensam, quae urbem bifariam dividebat, litus palmis umbrosissimis distinctum, turba infinita ad templum Baalis Molochis lente descendebat: ad deum horrendum, effigiem ignis nefandi, vim irae divum diuturnae ac dirae repraesentantem, quae segetes ureret et aestus solis in agros immisceret.

Eum placare cupientes, antiqui Phoenices Carthaginiensesque carissimos suos liberos in ferventia illius brachia aut in pectus effigiis immanis offerebant, ut viventes ibi absumerentur.

Milia mercatorum, nautarum, militum, fabrorum, figulorum, effigiatorum armorumque artificum, una cum Numidis, Mauris, Aethiopibus mercennariis nautisque ex Tyris atque Aradibus, ordinibus densi ex necropoli descendebant, hastas innumeras ferreas portantes, quarum capita bombace et resina imbutae vim ignis edendi habebant.

Per elephantos vastos, qui turres ligneas sagittariorum plenas dorso portabant, inter camelorum asinorumque greges, inter currus bellicos catapultis onustos, per fragorem utrium ingentium, quos gigantes Aethiopes furenti impetu pulsabant, inter tibias et lyrae genera—scheminith octo chordarum, kinnor decem chordarum, nebel quindecim chordarum—mille et mille homines, vero furore perciti, ruebant.

Sacerdotes Baal-Samin, dei caeli maximi; Baal-Peor, numinis montani; Baal-Zebub, corruptionis principis; Astartes, amoris aeterni deae, quam Asia, vetustissima Phoenicum coloniarum mater, a primis temporibus colebat, quae postea, sub nomine Veneris, potentia sua per Graeciam atque Romam pervasura erat; Tanit, quae apud Carthaginienses solem repraesentabat; Melkarth, cuius labores Herculis facta longe superabant, quemque ingenii Phoenicum velut numen incarnatum habebant, cuius inventis—ab elementis litterarum usque ad artem navigandi—tota laus tribuebatur: hi omnes, inter fremitum populi, rituosa gravitate procedebant.

Omnes sacris induti vestibus caerimoniarum splendorem augebant: sacerdotes Khamonis stolas laneas fulvas opulentasque gerebant, more Assyrio plicatas, mitris ingentibus argenteis capita coronantes; sacerdotes Eschmuni candida linteis pallia ampla; sacerdotes Melkarthi tunicas purpureas graves, quarum fulgor inter innumeras faces mirabiliter eminebat; sacerdotes Abbaddiridis zimarras longas caeruleas stellulis distinctas, quae nihil aliud significare videbantur nisi Cabirum octavum, siderem ultimum ab ipsis Carthaginiensibus agnitum.

Illae autem stellae, inter quas Polaris eminebat, a nautis Eschmuni dicatis, fanatico quidem sed non incondito cultu colebantur: nam illa stella septentrionalis, quae sola per illos antiquos dies certo cursu moveri visa est, eos per Mare Internum atque Oceanum Atlanticum, ac—fortasse—ultra usque ad fabulosa litora Atlantidis aut etiam ad remotissimas terras occidentis duxerat.

Post hanc sacerdotum turbam, sub tentoriis purpureis, ipsa illa nobilis purpura effulgebat, quam soli Phoenices tingere texereque sciebant, quaeque per multa saecula mantelia et vestes divitum exornaverat, insigne imperii potentiaeque facta, cum eius artis arcanum ad exteras gentes numquam pervenisset. Ibi di minores in aureis lecticis ferebantur.

Ecce Baal, nihil aliud quam Belus ille Chaldaeus, quem postea Graeci sub nomine Iovis coluerunt; ecce Melkir, domitor leonum Mesopotamiae, filius deorum, qui Herculis prototypus habitus est; Adonis, forma insignis iuvenis, deus veris florentis; Tammuz, numen dilectissimum, quem Istar per inferorum tenebrosas voragines, fumantes et horrendas, diu quaesivit—nec tamen apud Graecos nomen mutavit; Pataecus, puer ingens effigiatus; ac tandem ipse Baal-Moloch, deus terribilis ac vorax, inexplebilis puerorum virginumque devorator, in curru immenso cui pro rotis cylindri ex cedro aptati erant, a Numidis fortissimis trahebatur, totus ex aere conflatus, bracchiis in altum extensis et hiatu vasto in medio pectoris hiante.

“Ad mortem Romanam,” clamitabat circumstans turba, monstrorum simulacris obstrepens. “Ad mortem una cum liberis nostris!”

Cohortes mercennariae Rei Publicae Carthaginiensis, hastas furenti impetu vibrantes, plebe turbata ac disiecta acie, viam deorum simulacris, baldachinis sacris, elephantis, camelis aperiebant; nemo tamen, quamvis pulsaretur, dolorem sub ictibus prodebat.

Rugitus ille tremendus, qui velut e pelago nocturno et procelloso exoriri videbatur, perpetuo redintegrabatur, eadem semper stridore, eadem rabie, eodem horrore:

“Ad mortem Romanam! Ad mortem cum liberis nostris!”

“Vivat Res Publica!”

“Victoria adhuc nobis, Baal-Moloch! Filios nostros devora, patriam serva!”

“Meminisse Reguli!”

“Conserva nos, Moloch, fulminis flammaeque deus!”

Ingens pompa, inter horrendum clamorem, tympanorum tonitrua immensa, cymbalorum tinnitum, concentumque cithararum incurvarum, sub lurida luce cadaverina—quam diffundebant hastae ferreae globos resina unctos ferentes—procedebat. Inter barritus terribiles elephantorum, stridorem camelorum, hinnitus asinorum, haec processio numquam intermittebatur.

Post simulacrum aeneum deitatis, quod vix etiam Numidae vi Herculea trahebant, viginti pueri sequebantur, purpureis omnibus induti vestibus, floribus in vertice coronati, pallidi ac lacrimantes: iam enim haud ignorabant sortem sibi a parentibus ipsis destinatam, pro salute patriae in extremo discrimine constitutae, in honorem triumphi mercennariorum qui in Hispania atque Sardinia frustra contra impetum inexorabilis ac potentissimae Rei Publicae Romanae resistebant.

Inter eos eminebat puellae egregia forma: cutis nivea, capilli longissimi, atri ac crispati; corporis habitus opulentus, fortium feminarum Etruriae atque Italiae simillimus; oculi nigerrimi et velutini, vultum dignitate mirabili cum maestitia temperata perfundebant.

Vestem gerebat simplicem, camisiae similem, ad collum alte resectam, ut humeros nudos ostenderet; ornamentum solum armilla erat aenea, in spiram anguis exigui torta, quae sinistram manum cingebat.

Pallor ei summus, et vehemens tremor totum corpus concutiebat; attamen, nullo adminiculo nulloque impulsu, incessu aequabili procedebat, oculis in vacuum defixis, terrore profundo et angore indicibili dilatatis.

Cum tandem processio ad aream vastam pervenisset, quae aedificiis solidis quadrato situ circumdata erat atque per amplas plateas turbis undique referta cingebatur, substitit. Mercennarii, populum ad aedes compellentes, viros feminasque sine ullo delectu crudeliter caedebant; cumque satis amplum spatium effecissent, simulacrum Molochi—illud horrendum monstrum—in medium promotum est.

Confestim viginti servi accurrerunt; quadraginta circiter fasciculos ligni laurini, cedrini aloesque circa idolum coniecerunt, ut moles illa aenea ad candorem incalesceret. Nam igni perire oportebat—intus in illa fornace immani, crematorii speciem referente—adulescentem Romanum una cum puerulis e nobilissimis Carthaginiensium familiis delectis, ut sacrificium deo tam saevissimo acceptius esset.

Nec mirum si Carthaginienses, qui et ferociam Phoenicum et superstitiones gentis haereditario more exceperant, temporibus extremi discriminis liberos ipsi deo ignium formidando immolabant. Bracchia Baal-Molochis, igne perpetuo flagrantia, per totum annum patebant ad excipiendas humanas praedas—praesertim pueros forma insignes, quos parentes ipsi, sine horrore, sine gemitu vel remorsu, libenter offerebant.

Maxime nautarum uxores plures victimarum idolo monstri destinabant, sperantes se per talia cruenta sacrificia maris implacabilem saevitiam placaturas esse atque ita vitam maritorum—qui per terras ignotas fluctusque septentrionales inclementes, inter nebulas glaciales, audaciter navigabant in quaestum aeris stagnantis, quod in suis regionibus inveniri non poterat—conservaturas.

Tyrus quoque, opulentissima Phoenicum colonia in Asia Minore, sicut ipsa Carthago, vota ac promissa Molochi ferebat: tenerorum corporum, infantilium membrorum, iuvenilium comarum. Iis votis matres, etiam post maritorum reditum ex procellis Maris Mediterranei aut Atlantici salvos atque incolumes, obstinate adhaerebant: metus enim maritimus numquam penitus evanuit, et poena, etiam si sera, aliquando e caelo descendere poterat...

In illa vasta area subito silentium factum est. Repente pavor, velut nubilum ex alto demissum, totam multitudinem pervasisse videbatur, quae paulo ante tam immitis in filiam fortis Romae exstiterat.

Summus sacerdos Molochis, senex statura imponente, galeam Assyricam auream capiti imposuerat; super pectus autem, supra longam vestem purpuream, gerebat laminam auream quadratam, gemmis pretiosissimis—carbunculis et smaragdis—distinctam. Ad simulacrum accessit, servo subsequente, qui vas praeclarum aeneum super caput ferebat, in cuius summitate incensum fragrans exarsit.

Idolum paulisper contemplatus, gestus amplissimos edidit verbaque arcana ritu antiquo pronuntiavit; deinde, in cavernam inter bracchia extenta, velut ad praedam excipiendam parata, modicam farinae mensuram et duas placentas iecit. Mox facem, ex ipsa flamma incensi accensam, arripuit ac fasciculos aloes, cedri, lauri igni tradidit.

Quo facto, cum flammae celeriter lateque se diffunderent, Baal-Moloch, velut velum igneum circumdatus, oculis mutae multitudinis subductus est. Tum sacerdos bracchia ad caelum extulit ac voce stentorea proclamavit:

“O ignis, supreme domine, qui ex nostra terra exsurgis, heros Oceani nate, qui per fluctus emergis!

Ignis, qui luce tua fulgida tenebrosis domibus lumen praebes et omnibus mortalibus fatum imponis, tu es qui aes cum stanno confundis, ut arma generes.

Tu es qui aurum argentumque purgas.

Tu es qui nocturnis horis pectora improborum formidine concutis.

Homo, Tanitae filius, in operibus patriae amoris glorificetur, sicut caelum resplendet.

Sit purus ut tellus.

Scintillet velut pars caeli sub lumine Baal-Molochis.”

His verbis insolitis peroratis, summus sacerdos dei aenei signum dedit servis, qui longis hastis aeneis fasces revellebant. Confestim stipites removerunt, nubem scintillarum excitantes, quam aura maritima repente ad prodigiosas altitudines sustulit; atque ipse deus, totus candens, cum vasto hiatu in pectore fumanti, subita luce apparuit.