7.2.2025
De Fine Aureae Normae et Regressu ad Aurum in Saeculo Vicesimo Primo
Saeculo vicesimo, argentum et aurum, quae olim fundamenta systematum nummariorum fuerant, paulatim e rationibus publicis excludi coeperunt. Anno MDCCCLXXIII, lex nummaria in Foederatis Americae Civitatibus lata argentum a monetis publicis removit, quod nonnulli "Crimen anni LXXIII" appellaverunt. Hac lege finem impositum est iuri civium argentum ad nummos cudendos afferendi, dum aurum pristinum pondus retinebat atque nummorum auctoritas eo fulciebatur.
Post primum bellum universale, pleraeque nationes auream normam sequebantur, qua monetae ad certam quantitatem auri referebantur ac pretium rerum magis moderatum manebat. Hoc systema fidem in nummis firmabat atque mercaturae stabilitatem praestabat. At vero, cum ingens rerum labes, quam multi Magnum Dissidium vocant, totas res publicas labefactaret, principes ac senatores nonnullarum gentium ab hoc systemate discesserunt, ne res domesticae in graviorem calamitatem ruerent.
Anno MCMXLIV, post secundum bellum universale, conventus Bretton Woods habitus est, quo institutum est novum ordo nummarius, quo plurimae nationes suas monetas ad dollarium Americanum alligarent, dum ipse dollarius in aurum permutari posset. Ita fides in commercio inter civitates servari putabatur et ordinis oeconomici stabilitas confirmari.
At vero, cum tempora progrederentur, difficultates ortae sunt. Auctis inaequalitatibus in commerciis externis et numerata pecunia in immensum crescente, fides in dollarium Americanum labefactata est. Itaque, anno MCMLXXI, Ricardus Nixon, qui summam rem publicam tunc administrabat, nuntiavit finem facultatis dollarios in aurum convertendi, quod multi Nixonii decretum vel abruptam mutationem nummariam vocant. Hoc facto, ratio Bretton Woods diruta est, et monetae singulae mercatorum arbitrio relictae sunt.
Ex quo tempore, nationes diversas rationes nummarias secutae sunt, saepius fiducia in monetam mere symbolicam reposita est, quae nullo metallo pretioso fulciebatur. Ex eo evenit ut magnum aes alienum contraheretur, cum senatores ac magistratus pecuniam mutuarentur ad rem publicam sustinendam. Eodem tempore, inflatio usque crevit, et monetae sua vi et potestate minuendae videbantur.
Recentioribus annis, aurum rursus magni aestimari coepit, tum ab aerariis publicis tum a privatis civibus. Multae nationes, inter quas numerantur Sina, Russia atque India, magnas auri copias conparaverunt, ut se a dollario Americano minus dependere atque adversus inconstantiam nummariam munire possent. Anno MMXXIV, emptiones auri ab aerariis publicis ad summum pervenerunt, quod argumento est labefactatae fidei in potestatem Civitatum Foederatarum ad ordinem mundanum regendum.
Neque solum publicae res ad aurum se referunt, sed etiam privati homines, qui instabilitate nummaria crescente et timore inflationis aucto, ad aurum confugere coeperunt. Nam aurum, cum sit bonum corporeum atque per saecula fidem suam servaverit, iure meritoque portus tutissimus temporibus incertis habetur. Itaque multi, qui olim pecuniam in aliis rebus collocaverant, nunc aurum tamquam praesidium certissimum appetunt.
Denique, historia pecuniaria saeculi vicesimi et vicesimi primi mutationes maximi momenti ostendit, quibus homines aurae normae desertores rursus ad aurum confugerunt. A fine aureae normae et diruta ratione Bretton Woods ad crescens aes alienum et novam aurificam conquisitionem, hae mutationes ostendunt quam instabilis sit ordo nummorum atque quam incerta hominum fiducia in monetae fiducialis potentiam maneat.