Mons Aetna Flammis Iterum Exsultat

Siciliae, pridie Nonas Iunias, A.D. VIII Kal. Iul. (2 Iun. 2025) —
Mons Aetna, clarissimus Europae vulcanus, antiquitate pariter ac potentia terribilis, his diebus novo impetu erupit: caelum fumo cineribusque obtexit, terram vicinam tonitruis subterranis concussit. Neque haec eruptio inopinata fuit; nam per hebdomades superiores quaedam prodigia, ut tremores leves ac vapor spirans e cratere, a peritis observata erant. Sed vis ipsa flammarum et rapiditas effusionis omnes exspectationes superavit.

Visu Horrendum, Auditu Mirum

Media die, sub oculis nonnullorum peregrinorum qui montem ascendebant, sive in vehiculis sive pedibus, repentina nubis obscuritas totum solum involvit. Testes oculati referunt columnas cineris nigerrimi, validis flatibus e vertice profligatas, in altitudinem plus duorum milium passuum evectas esse. Lava candenti lumine de lateribus labens per silvas rupesque descendit, stridens ac omnia quae obvia erant comburens.

Multi peregrini, inter quos erant etiam pueri, tam Itali quam externi, circa summum craterem tum versabantur. Feliciter, monitis celeriter acceptis, a custodibus montanis ad loca tutiora deducti sunt; nemo graviter laesus est, sed non pauci leviter fumum hauserunt ac metu perterriti diu postea tremere visi sunt.

Scientiae Vox: Quid Monet INGV?

Institutum Nationale Geophysicae et Vulcanologiae (INGV), quod montem Aetnam continuo observat, nuntiat hanc eruptionem ex cratere meridiano-orientali ortam esse, qui iam antea, annis MMXXI et MMXXIII, frequentem activitatem demonstraverat. Ex analysi nuper edita, magma sub superficie collectum subito ad motum pervenit, cum novae fissurae ductae effusionem paene subitam pepererint.

“Hoc genus eruptionis,” inquit Dr. Severinus Mantovani, peritus vulcanorum apud INGV, “etsi spectaculo est plenum, periculum maius in se non habet, dummodo zonae tutelae serventur. Gravissimae huius montis eruptiones solent inter se annis decem vel pluribus distare. Attamen numquam desinendum est vigilare.”

Locus Numine Plenus

Mons Aetna, ab antiquis poetis nonnumquam “mons ignifer” appellatus, apud scriptores Romanos saepissime memoratur. Vergilius in Aeneide, Homerum secutus, Cyclopas sub monte habitantes describit, dum fulmina Iovis fabricant. Ovidius autem in Metamorphoseon narrat Gigantes, Iovem oppugnantes, sub Aetna obrutos esse, e quorum spiraculis flammae usque hodie erumpant.

Neque homines huius temporis minorem admirationem gerunt. Multi peregrinatores, etiam post periculum recens, ad montem revertuntur, spe ducti se illud spectaculum naturae rursus visuros esse—si modo fortuna sinat et caelum serenum adsit.

Conclusio: Numen Igneum Inter Nos

Etsi haec eruptio damna gravia non intulit nec vitam hominum abstulit, tamen admonet nos naturam saepe sollemni silentio operari, donec repente fremat. Mons Aetna non solum mons est: videtur quoddam numen vivum, ignibus loquens, fumis spirans, hominesque de fragilitate vitae commonens.